تربیت کودک یکی از دو رکن معتبر در حضانت است. به سبب ضرورت هماهنگی تشریع با تکوین، نقش مادر در فقه و حقوق موضوعه کشور در امر حضانت برجسته‌تر از پدر است. روشن است که اتصاف زوجه و مادر به فضایل اخلاقی از جمله عفت و بروز آن در قالب رجحان مستوری، اسباب توفیق در تربیت صحیح فرزند است. البته به لحاظ فقهی و حقوقی، برخورداری مادر از تمام فضایل اخلاقی آن هم در مراتب عالی آن فضایل برای حضات الزامی نیست. همچنین مجرد ارتکاب فسق (مانند نداشتن حجاب شرعی) نیز اصل صلاحیت حضانت را سلب نمی‌‌کند؛ با این حال، حدی از عفت مادر که نداشتن آن می‌‌تواند کودک را با خطر بی‌عفتی غیر قابل اغماض از دید عرف متشرعه مواجه نماید ضرورت فقهی- حقوقی دارد. در واقع، داشتن مراتبی از سلامت اخلاقی که فقد آن موجب صدق عنوان «انحطاط اخلاقی» می‌‌شود در فقه اسلام وحقوق موضوعه ایران شرط برخورداری و تداوم حق حضانت مادر است. بر این اساس، چنانچه عدم رعایت حجاب واجب از سوی مادر، چندان مخل به عفاف باشد که عرفا او را مصداق «متهتکه» یا «فاجره» نماید و به لحاط عدم سلامت اخلاقی، او را برخوردار از «انحطاط اخلاقی» قلمداد و منجر به ورود زیان تربیتی غیر قابل اغماض به کودک شود؛ دیگر حق حضانت فرزند را ندارد و اگر بر او عارض شود، از اسباب سلب صلاحیت حضانت به شمار می‌‌آید. عواقب ناهنجار فرهنگ بی‌عفتی و حیا زدایی ناشی از انقلاب جنسی در جوامع غربی، خانواده‌‌ها و حتی نهاد‌‌های حکومتی متاثر از افکار عمومی در این جوامع را وا داشته است تا برای حمایت از سلامت اخلاقی و تربیتی به ویژه کودکان، تدابیر ی را اتخاذ و به مرحله اجرا بگذارند.